بیاموزیم كه با احمق بحث نکنیم و بگذاریم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند.

با وقیح جدل نکنیم چون چیزی برای ازدست دادن ندارد و روح مارا تباه می کند.

از حسود دوری کنیم چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنیم باز از زندان تنگ حسادت بیرون نمی آید.

تنهایی را به بودن در جمعی که ما را از خودمان جدا می کند ترجیح دهیم.

از «ازدست دادن» نهراسیم که ثروت ما به اندازه شهامت ما در نداشتن است.

بیشتر را بر کمتر ترجیح ندهیم که قدرت ما در نخواستن و منفعت ما در سبک باری است.

کمتر سخن بگوییم که بزرگی ما در حرف هایی است که برای نگفتن داریم نه برای گفتن.

از سرعت خود بکاهیم  که آنان که سریعتر می دوند؛ فرصت اندیشیدن به خود نمی دهند.

دیگران را ببینیم تا در دام خویشتن محوری اسیر نشویم.

از کودکان بیاموزیم پیش از آن که بزرگ شوند و دیگر نتوان از آنان آموخت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: